de maximale hoogte
De controverse over het maximaliseren van hoogten is een vraag die de laatste paar maanden wat airplay heeft gekregen, sinds de release van Frozen Games eerder deze maand op dvd. De controverse rond de korte animatiefilm is niet of de hoofdpersoon echt een volwassene is of niet, maar veeleer hoe we hem “eigenlijk” als een volwassene op een competente manier weergeven. De film speelt zich af in een wereld waar verschillende generaties zijn opgegroeid met het spelen van videogames, maar het is opzettelijk vervaagd van elke realistische weergave van de adolescentie. Er zijn lengtes van zinnen en gebeurtenissen die gewoon te veel lijken op wat we in een film zouden verwachten (zonder vereenvoudigingen, let wel). Het overtreedt geen andere regels dan in het bedwelmende, avontuurlijke rijk van de verbeelding… in tegenstelling tot, natuurlijk, The Hunger Games.
Oppervlakkig gezien is het gewoon een goed idee om de grenzen van fictie te verkennen om een punt te maken. Maar er is ook ruimte om rekening te houden met het feit dat onze verwachtingen meer tastbaar geworteld zijn in het rijk van de verbeelding. Jaren geleden lazen mensen veel te veel romans en probeerden ze in te schatten hoe het zou zijn als. Nu is het ongebruikelijk dat mensen zich proberen voor te stellen hoe het zou zijn als iets waarvan ze dachten dat het waar was. The Hunger Games heeft zelfs effectief de grenzen verkend van wat een verhaal zou maken.
Maar binnen zijn zelfopgelegde grenzen, houdt The Hunger Games de belofte in om de donkere kant van de mensheid te verkennen, zo niet de donkere kant van de menselijke conditie. In dat licht is The Hunger Games geen succesverhaal. Het is een reis van de geest.
Sommigen zullen misschien zeggen dat de Hunger Games een goede zaak is. Dat het belangrijke vragen oproept. Dat het problemen oproept op een manier waarbij de meesten zich bezighouden met de echte wereld en haar praktijken. Dat het de echte wereld op een positieve manier beïnvloedt. Misschien is The Hunger Games echt een waarschuwend verhaal. Misschien is het een waarschuwend verhaal voor degenen die onbevreesd door zouden gaan met de stijlen van onze echte wereld. Suggereren dat The Hunger Games geen waarschuwend verhaal is, zou zinloos zijn. Dat is het en zal het misschien altijd blijven.*
*In dit specifieke geval wordt de “echte wereld” opgevat als een gebalde vuist. De palm van de hand, niet de vuist van de even vastberaden tegenstander. Noch OK noch OK heeft de metaforische bloedspray.
Terwijl The Hunger Games aandacht blijft trekken, is er één aspect van de video dat zeer bijzondere aandacht heeft gekregen, en dat is het effect op de potentie van de mannelijkheid van de 25-jarige man. Deze krachtige seksualiteit heeft de depressie veroorzaakt van sommige mannen die zich inzetten voor The Hunger Games.
De potentie van viriliteit, hoewel er in de hele film naar wordt verwezen, vooral met betrekking tot de yin/vrouwelijke kwaliteiten, is feitelijk aangetoond dat het een belangrijk onderdeel is van mannelijke hormonen. De meest opvallende van deze mannelijke hormonen, zoals blijkt uit de video, lijkt testosteron te zijn. Dit artikel zal onderzoeken hoe testosteron de potentie van viriliteit beïnvloedt, en hoe dit de training van de jonge atleten die deelnemen aan The Hunger Games beïnvloedt.
De effecten van testosteron op jongeren zijn ongetwijfeld het creatiefst ontworpen door de auteur van de film. De keuzes waren creatief, met andere woorden, terwijl de testosteronniveaus van de man worden verhoogd, is er een duidelijk verschil in hun seksuele drang. Ze zijn niet geïnteresseerd in seks, volleybal en bier, met andere woorden, hetzelfde als wanneer ze 10 jaar oud zijn. Het verschil zit echter niet alleen in de mannelijke hormonen, maar ook in de vrouwelijke hormonen. Ook die vrouwelijke hormonen worden beïnvloed door wat er in het vrouwelijk lichaam gebeurt. Het kan worden opgeworpen, maar het verandert niets aan de manier waarop vrouwen over zichzelf denken. Traditionele vruchtbaarheidscijfers voor vrouwen treden op met de leeftijd, en dit zal scherp worden verlicht als de vrouw zelf een laag libido-niveau ervaart. De factor die het verschil in de potentie van mannelijke en vrouwelijke hormonen beïnvloedt, ligt niet in wat er bijvoorbeeld in de bloedbaan gaat, maar in wat er uit de vagina komt. Voor vrouwen betekent dit hoe groter de vaginale afscheiding, en voor mannen, hoe groter de afscheiding van sperma. Deze factoren zijn misschien niet consistent, maar de verschillen zijn dat wel.
Het vrouwelijk lichaam predikt, en we hebben het mannelijke lichaam nodig om gehoor aan te geven, maar in het traditionele vrouwenlibido is er een enorme ontkoppeling. Traditioneel libido is gebaseerd op een 14-daagse cyclus die de cyclus van conceptie, menstruatie, etus en geboorte aanduidt. Een 14-daagse cyclus tekenen van een conceptie, menstruatie en bevalling worden bereikt door de ovulatie te stimuleren volgens de menstruatiecyclus. Menstruatie wordt gebruikt als een markering voor de pre-Nikkeni-excusescyclus, en daarmee komen de maatregelen van verdediging (progese) die iemand zullen voorbereiden op de bevalling.